*************CutNc18+*********
"อ๊ะ...โอ๊ย" เขาว่าจบปอร์เช่ก็จัดการยัดกายแท่งร้อนอันใหญ่ของเขาเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว มันเจ็บ ถึงจำไม่ค่อยได้ว่าครั้งที่แล้วเขาทำกับฉันแบบนี้ไหม แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกแย่กว่าครั้งที่แล้วเพราะครั้งก่อนฉันไม่มีสติ ครั้งนี้ฉันมีสติกลับห้ามเขาไม่ได้ ถ้าฉันหยิบไอ้นั้นที่อยู่ใต้หมอนได้ ป่านนี้ฉันอาจจะไม่โดนแบบนี้ก็ได้
"อ๊ะ...อึก...เจ็บ...ออกไปจะ..จากตัวฉันนะ"ฉันร้องเสียงหลง
ตัวตนอันแข็งแกร่งของเขาค่อยๆล่วงล้ำเข้าในร่าวกายฉัน...เข้ามามากขึ้น มากขึ้นจนฉันแทบจะปริแตกออกเป็นเสี่ยง
ฉันพยายามร้องห้ามเขาแต่ทุกครั้งที่เปล่งเสียงออกมา มันดันกลายเป็นเสียงอย่างอื่นแทนเนี่ยสิ
รู้ตัวอีกที ข้อมือฉันก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทำให้ฉันรีบหาที่ระบายความเจ็บทันใด โดยการจิกเล็บลงที่อกและที่หลังแกร่งของเขาเป็นทางยาวจนเลือดซิบออกมา แต่ฉันไม่สนหรอก ตอนนี้เจ็บ!!
เขาเริ่มขยับร่างกายสอดประสานเข้าอย่างจ้าบจ้วง ความรู้สึกมันคล้ายกับโดนโยนลงจากที่สูงๆจนรู้สึกหวาดเสียวหวิวๆปอร์เช่เอาแต่เสียดสีกายจนร่างกายร้อนผ่าวของตัวเองลงมาจนแทบติดไฟ อุณหภูมิในห้องร้อนขึ้นราวกับมีใครมาสุมกองไฟแล้วด้วยน้ำมันเชื้อเพลิงทั้งๆที่แอร์ก็ปรับเอาไว้ต่ำกว่า15องศา ตัวฉันและเขาต่างเปียกชื้นที่เต็มไปด้วยเหงื่อและกลิ่นกายหอมของเราสองคน ทุกครั้งที่เขากระแทกตัวเข้ามาฉันก็ปฏิเธไม่ได้ว่ามันเจ็บ แต่มันก็รู้สึกดีด้วยเช่นกัน
"อา...เบา...เบาหน่อย อ๊ะ"เขารุนแรงกับฉัน เจ็บ ฉันจึงบอกเขาเพราะฉันเองก็จะไม่ไหวเอา
"พูดสิ...พูดว่าเธอเป็นของฉัน"ปอร์เช่จ้องหน้าฉัน จู่ๆ เขาขยับกายแรงกว่าเดิม
"อ๊ะ...อา..." เขากระแทกเข้ามาซ้ำๆกระแทกแรงๆเหมือนเขาพยายามให้ฉันพูดตามเขาเร็วๆ จนฉันเปล่งเสียงแปลกออกไปอย่างห้ามไม่อยู่
"เร็วสิพรีม พูดเดี๋ยวนี้เลย"ฉันได้ยินที่เขาพูด และเหมือนจะเห็นเขาทำอะไรสักอย่างไกล้ๆหัวเตียง ซึ่วฉันมองมันไม่ถนัด หยาดเหงื่อจากคนเยื้องบนกำลังหยดพรมลงร่างกายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันจึงคว้าม้ายทอยของเขาลง ให้ใบหน้าโน้มลงมาไกล้ชิดฉัน จนมันสัมผัส ฉันจึงจูบไปที่ริมฝีปากของเขาเบาแล้วเอ่ยคำนั้นออกไป
"อา...ฉะ...ฉัน...เป็น...อ๊ะ...ของนะ...นาย ของนาย...คนเดียวได้ยินไหม!"มันน่าอาย น่าอายเหลือเกิน
ติ้ด!
"หึ!ดีแล้วจำไว้ แต่...ถ้าลืมเดี๋ยวฉันจะเปิดให้ฟัง"เสียง...กดปุ่มโทรศัพท์มันมาจากข้างๆฉัน ก่อนที่เขาจะยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโชว์ให้ฉันเห็น และมันจะดีมากกว่าเดิมคือ เขาคงไม่ได้บันทึกเสียงตอนที่ฉันพูดหรอกน่ะ
ทว่า...มันกับตรงกันข้ามกับคำข้อฉันจริงๆ
ติ้ด!!
[อา...ฉะ...ฉัน...เป็น...อ๊ะ...ของนะ...นาย ของนาย...คนเดียวได้ยินไหม!]
ทุเรศสิ้นดี!!
"นาย ไอบ้า บันทึกไว้ทะ...อื้ม~"ฉันกำลังด่าเขา แต่ก็โดนเขาปิดปากด้วยริมฝีปากเขาแทนเพื่อหยุดทุกคำทักท้วงใส่เขา
"......"ปอร์เช่ผละริมฝีปากออกโดยที่เขาเองก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหวกายอยู่ เขาก็บดจูบอย่างหิวกระหาย
"อ๊ะ...พอ...พอทีเถอะ...อ๊า~"ฉันบอกเสียงสั่นความรู้สึกวูบไหวแล่นไปทั่วทั้งร่าง รู้สึกอีกทีคือตอนๆด้ยินเสียงของนายปอร์เช่ ตรงข้างๆหู ฉันได้ยินเสียงร่างกายกระแทกเข้ากับร่างกายฉันไม่หยุดหย่อน
"ไม่...ยังไม่พอ...ฉันจะเอาให้ป่องไปเลย จะได้ไม่มีหน้าไปอี๋อ๋อกับชายอื่น ทีไม่ใช่ฉัน"เขาบอกแล้วจ้องมาที่ฉันอย่างแน่วแน่ ว่าเขาจะทำจริงๆ ก่อนจะกระแทกร่างเข้ามาที่ฉันซ้ำๆจนร่างกายของฉันกระตุกสั่น ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ เขาจับเลื่อนมือลงมาที่สะโพกเป็นการขยับบังคับโดยไม่ลืมที่จะขยับเรือนกายไปพ้อมๆกัน
"อ๊ะ...ปอร์เช่..."
"พรีม...พรีม...อา~"เขากราดมองใบหน้าฉัน ปล่อยหยาดเหงื่อกระทบลงบนผิวกาย ฉันจิกลงขยุ้มผมนุ่มของคนเบื้องบนแรงๆอย่างห้ามไม่อยู่
"ปอร์เช่...อะ...อ๊า"มะ ไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกแปลกๆมันวิ่งวนไปทั่วกาย ถ้ายังทำแบบนี้อยู่ฉันต้องแย่แน่ๆมันอึดอัด ทรมาน...ทรมานไปหมดจนอธิบายไม่ได้...ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย
"อื้ม...อีกนิด...อีกนิดเดียว...อา"หูฉันได้ยินเสียงของเขาๆด้อย่างชัดเจน ก่อนจะเริ่มส่ายหัวอย่างอดกลั้นเมื่อถูกเขาจู่โจมทั้วริมฝีปากและทั้งช่วงล่างอีก ลมหายใจของเขากระทบลงผิวฉันอย่างนุนแรงมากขึ้น สัมผัสของเขารุนแรงมากยิ่งขึ้น เพราะเขาทำให้ร่างกายฉันกระตุกถี่รัวเหมือนร่างกายของเขา ทุกอย่างหยุดนิ่งเพียงชั่วครู่ แต่สุดท้ายเขาก็ค่อยๆเคลื่อนไหวกายอีกครั้งและอีกครั้ง บทเพลงรักที่แสนเร้าร้อนได้บรรเลงต่อไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
.
"อื้อ...อ๊า~/อ๊า~อ้าย!"ร่างใหญ่อัดฉีดไปยังช่องทางรักของร่างบางทุกหยาดหยดที่เคยอัดฉีดไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง จนร่างใหญ่ได้ดึงตัวตนของเขาออก ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกายร่างบางแล้วรวบตัวเธอเขามากอดแนบอกเปลือยเปล่า ก่อนจะหลับเข้าสู่ช่วงนิทราในที่สุด
แต่ใครจะรู้ว่าร่างบางที่ทำท่าเหมือนหลับไปแล้วแต่ที่แท้ เธอแค่รอโอกาส...โอกาสที่จะลุกออกจากที่นี้
ร่างบางยกแขนของชายร่างใหญ่ออกแล้วลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วก้าวเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตู้ออกมาใส่แล้วคว้าเอากระเป๋าสะพายพร้อมเดินไปหยิบของใต้หมอนพร้อมกับพูดกับชายที่อยู่บนเตียง
"อย่าให้เราได้เจอกันอีก...ถ้าเราได้เจอกันอีก...ฉันฆ่านายแน่ "ร่างบางบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะก้าวออกจากห้องเธอเองไป
"พรีม...ฉัน...ขอโทษ"เสียงเพ้อละเมอของปอร์เช่ก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง
